Właśnie wtedy, gdy człowiek czuje się pochłonięty przez ogromne krajobrazy, które powstają z biegiem czasu, czuje, że człowiek może być zaledwie małą kroplą wody w nieskończonym oceanie. Dostrzeganie i fotografowanie piękna takiej siły przybliża go do fotografii. Nie chce dokumentować krajobrazu, woli oglądać go w sposób minimalistyczny i abstrakcyjny, aby wzmocnić wrażenia i atmosferę tych miejsc. To właśnie chce przekazać za pomocą swoich zdjęć: nie tylko cieszyć oko, ale przede wszystkim poruszać duszę. Cisza i samotność jego obrazów wprowadzają widza w stan introspekcji, w którym konfrontuje się z uczuciami i egzystencjalizmem. Zdjęcia są udane wtedy, gdy nie ograniczają się do samego widoku fotografii, lecz potrafią pójść dalej i dotrzeć do duszy oglądającego. Kiedy czuje to uczucie, jego fotografia zwalnia: to jest moment, by usiąść i wsłuchać się w krajobraz.
– Zawsze poświęć odpowiednią ilość czasu na natrafienie na obrazy, które wywołują emocje! –